Yüreğimdekileri Susturmak

Gozyaslarim aydinlatiyor sehrimin karanlik sokaklarini. Agir aksak yuruyorum hayatimin karelerinde.
Kimi zaman duz yollarda sebepsizce yikildim kimi zaman yikilanlari topladim yalnizligi yavan dudaklarimla emerken.
Hep golgelerde yalniz basima gunesin dogusunu seyrettim. Bir yudum sevgiye tutunup kirlenmemis umutlarimi dusledim.
Sevdanin kollarinda bir dirhem umut aradim durdum.
Kus tuyu yastiklarda delice yasamak degildi benimkisi. sadece yuregimden akan kanli gozyaslarimi yuregiyle silecek bir sevda.

Cok muydu bu istediklerim onu da bilemiyorum.
Yorgun savasci gibi aciyi emdim dudaklarimla. Herkesin gonul evinde bir aci yaniyordu biliyorum. Benim de yaniyordu.
Digerlerinden tek farki; bedenimde acimasizca kendi yuregimi yakiyordum...

Herkes kendisine umut yollarinda sevda cicekleri ekerken ben yuregimi torpuluyordum yanik agitlarda. Yalnizliklarda kendimi oldurup umutlara gebe kaliyordum her sabah. Safak agarmadan bir bilinmezlige yuruyordum ayaklarimi su birikintilerine carpa carpa.
Tukettim umutlarimi yalnizligin dar sokaklarinda. Dustum yaralandim yalnizliga itildim. Ama her seye inat umutsuzluga pes etmedim. Diz cokmedim karanligin arsiz bedenine.
Hayallerimde buyuttum icimdeki cocugu.
Karanliklar ususse basima gozlerimdeki aydinligi serdim duvarlara. Buyuk mutluluklarin pesinde degil; bir hayalin verdigi bir tutam sevgiyle yasadim.
Suslu cumlelerin zengin satirlarinda degil; fakir yuregimin umut dolu hecelerinde sevdim hayati.

Kavusmayi degil hep hasretin yollari gozetledim durdum.
Bencil degildim hicbir zaman. Yuregimi ve bedenimi sevgilinin bir gunahi icin yakmaya hazirdim. Avuc iclerimde paylasilmayi bekleyen sevda kirintilariyla besledim umutlarimi.
Sevgilinin gelme arzularinda kac kez yetim ceylanlari emzirdim. Kac kez umuda gebe kaldim. Oysa ben umuda dogmamisken nasil sevda memleketinde buyurdum? Yasayan oluyken nasil sevdaya gebe kalirdim ki?

Kurak topraklara sevdayi ekecek gucum yokken nasil sevginin umut kokan basaklarini bicebilirdim? Sordugum sorulara yuregimle verebilecegim cevabim bile yoktu.
Sitemler cevapsiz sorular.

Heybemde zaman cesmelerinden akan acilar ve gozlerime solan umutlar hep yan yanaydi. Ne zaman vuslata yemin etsem hancer isildar gogsumun derinliklerinde Bu acinin ve bu kederin suclusu kimse degildi. Tek suclu bendim yuregimdi.
Hicbir zaman kaderime isyan etmedim. Ama hep icimde dovdum kendimi. Ruhumu yangin rengi gecelerde kendim hancerledim. Sevdaya uzanan ellerimin ayriliklarda kor bicaklarla kesilmeden ben kestim. Ben yama vurdum kanayan yaralarima.

Icimdeki cocugu kendim aglattim kendim sildim kanli yaslarimi.
Karanlik duvarlara carpilmadan yuregim ben kanattim yeni buyumus hucrelerimi.
Kac kez sakladim gozyaslarimi kirpiklerimden. Kac kez eledim yuregimi acilarin icinden. Ama hep umudun icinde sevdaya surgun kaldim. Hep taslari yastik bilip gozyasinda esir kaldim. Sitemim kendimedir. Sitemim; ne bir insana ne de ( hs ) Yaradan’ima.
Bu sitem kendimedir.

Yildizlarim hep kavusmalari andi yanik turkulerle.
Yuregimde besledigim umut bulbulleri ise hep vuslatlara yandi.
Kelimelerim mevsimlerin koynunda her gece gidenlere agladi.

Belki de bunu hak ettim ben. Soyle bir soz vardir: “ Iyiligi Yaradan’dan kotulugu nefsinden bileceksin “ .Demek ki ayriliklari hak etmedigim sevdalarin sucu kendimde sabittir. Suclu aramaya gerek yok.

Suclu yuregim ve aldigim nefestir.
Her sabah ayriliklarla uyandi gozlerim. Yarim kaldi sevmelerim. Hep surgun hep olgundu cumlelerim. Yasamak icin savasmak gerekirdi. Ve kazanmak icin mucadele. Oysa ben hep yenik basladim sevdalara. Ya erken dogmustum umuda ya da cok gec kalmistim Cennet kokulu sevdalara.
Hep yitik kalan bendim.
Sevdalar yalnizliga kanatlanip bir ben kaldim sehrin karanlik golgelerinde.
Gozlerim hic kapanmadi sevgilinin gozlerine. Sevgiyi bu kadar isterken gonlum hep hancerleri bal diye yuregime almamaliydim diye dusundum durdum. Hicbir zaman sevgilinin elinden gelmedi hancerler; kendimin yarali yuregime sapladigim hancerdi bu sitemler. Benimkisi ruhumla hasbi hal iste.
Benimkisi kendime sitemdir.
Kanatan benim kanayan ise yuregim. Yasarken yalnizligin elinden daragaclarindan olmektense sevdanin avuclarinda sessizce solayim. Vuslatlarim acmayacaksa gonul bahcelerimde ektigim filizler yesermeyecekse duslerimde

Neye gerek ki geceyi karanlikta yakmak. Neye yarar ki
Acilarima yama vurulmayacaksa elvedasi topraga yuregimi bedenimden soker giderim. Kuskun bir kinali cicek gibi boynumu bukerim baharin koynuna.
Boynumu buker isyan kelimelerini yutkunurum icten ice. Buyuttugum sevda ciceklerini gozyaslarimla yakar sonsuzluga kanatlanirim.
Yillar duserken avuc iclerime ruhumun dehlizlerinde acilarimi cekerim. Dedim ya ruhumun derinliklerinde yuregimi altinda isli kazanlari kurup kaynatirim acilarimi. Gunesle bulutlarin arasina islak umutlari asar kurumasi icin delicesine beklerim Azrail"in gelisini. methiyeler duzerim Azrail melegine. Kendi mezarimi kendim kazar kefensiz topraga sarilirim.
Haketmediysem umudu ve mutlulugu sessizce gitmesini bilirim bu sehirden. Ardimda mezar taslarina kazili bir ismim ve ayriliklarda surgun yemis yurek miras kalir zamana. Kendine sitemle dolu bir hayata kirmizi kalemle cizik atar
...sonsuzlukta yanar tum cumlelerim...

Simdi en guzeli kibritsiz tum kelimeleri yakip yuregimdekileri susturmak....